In verbinding gaan

Neuraal netwerk 24feb23

Je hebt er misschien wel eens over gehoord, dat planten, bomen, struiken en vooral schimmels een ondergronds netwerk vormen, waarmee ze met elkaar communiceren. Ook de cellen in ons lichaam gebruiken soortgelijke netwerken om onderling te communiceren. Denk aan ons zenuwstelsel, onze hormoonhuishouding of het lymfe systeem, maar ook op het niet fysieke vindt allerlei uitwisseling plaats.

Zo communiceert ons aura naar de buitenwereld in wat voor staat of bui we zijn. De ander is zich hier wellicht niet van bewust en reageert dus onbewust op deze signalen. Let maar eens op bij jezelf, wat er in jouw gevoelswereld gebeurt, wanneer je plots in een onverwachte situatie terecht komt. Wanneer tijdens een gesprek de ander ineens heel boos wordt, of misschien had je voor het gesprek begon al iets waargenomen, bij jezelf of de ander, wat je eerst nog niet zo goed kon plaatsen.

Ik ben me steeds bewuster aan 't worden van wat er allemaal uitgewisseld wordt tijdens ontmoetingen. Ik kies er ook steeds vaker bewust voor om bepaalde mensen of situaties te vermijden, of op welk moment, want wie ik nu ben, kan op een ander moment heel anders zijn. Afstemmen in het moment.

Het Ware Zelf

Door dat afstemmen merk ik ook op wie er in verbinding gaat, wie het gesprek leidt. Welk deel of welke deelpersoonlijkheid is er aan 't woord? En is dit een reactie op de ander, want met wie ben ik op dat moment in gesprek? En waarvandaan praat ik of de ander? Vanuit de 'mind', zit ik in m'n kop, m'n logica of analysator? Of komt 't rechtstreeks uit m'n hart? Is 't ego aan het woord, of durf ik m'n ware zelf te laten zien?

Je kwetsbaar opstellen is niet altijd handig, en wordt soms gewoon keihard misbruikt. Vaak ook omdat de ander gewend is, wanneer iemand zich zo opstelt, dat die wat van ze wil, aan 't manipuleren is. Kwetsbaarheid wordt soms geveinsd, men doet alsof, om zo de ander in de val te lokken. Misschien is "kwetsbaar opstellen" ook niet de juiste bewoording. Ben ik veilig bij mezelf, wanneer ik 'vervuilde' energie van de ander m'n veld binnen laat komen?

En hoe weet ik, wat m'n ware zelf is?

The Inquiry Method

In de periode voor en na een zelf-realisatie retraite die ik bijwoonde in Baarlo 2016, ontdekte ik een manier om me bewust met dat Ware Zelf te verbinden. Door m'n focus of m'n aandacht te verplaatsen van binnen-naar-buiten naar van-buiten-naar-binnen leerde ik als 't ware naar me zelf kijken. Het is dan net of ik naar iemand anders kijk, terwijl ik mezelf aanschouw. Ik had dit al eerder ervaren (enkele jaren daarvoor) tijdens een mediumschap training en toen ik leerde wat dissociëren is, wat ik dus als kind veelvuldig deed, uit overlevingsstrategie. 

Een andere methode zoals Mooji, Eckhart Tolle en sommige Yogi's 'teachen' is de Inquiry, waarbij je jezelf afvraagt: "wie of wat is zich bewust van..." bijvoorbeeld het denken. Ben jij je gedachtes? Of ben jij de waarnemer van je gedachtes? Identificeer jij je met je gedachtes, je persoonlijkheid, je lichaam, of ben jij de waarnemer van ... ?

Prachtige tools die mij leerde alles niet zo persoonlijk te nemen, of te serieus. Met de valkuil om volledig gedissocieerd alles te 'spiritual bypassen' en als een onaantastbare zweefteef eigenlijk alleen maar nog meer vanuit het ego te leven, hahaha. Dit schijnt in spirituele kringen veelvuldig voor te komen. Tis maar goed dat ik zo zelf bewust ben en omringd ben met soortgenoten die me scherp houden, want oh wat is 't verleidelijk om te denken dat je verlicht bent of dat je alles al weet.

Schaduwwerk

Veel lichtwerkers vallen ten prooi aan de spirituele bullshit, die tegenwoordig overal te koop is. Men denkt er met een weekend retreatje vanaf te zijn of na een paar plantmedicijn sessies genezen te zijn. Ik noem mezelf dan ook liever schaduwwerker, want dat is waar het uiteindelijk om draait: de bereidheid om de diepste krochten van je ziel te onderzoeken. 

In deze zieke maatschappij zijn er ellenlange wachtlijsten, als je er al überhaupt op komt, want veelal is er een stop en zitten ze de komende 10 jaar volgeboekt. Helpen doen ze niet en kunnen ze ook eigenlijk niet. Dat is ook helemaal niet de bedoeling. Pappen en nathouden. Pillendraaiers en kwakzalvers. We hebben het zelf te doen!

Tuurlijk viel het me zwaar. Ik moest terug het systeem in, nadat ik dacht uit The Matrix ontsnapt te zijn, Ben een half jaar bezig geweest een diagnose te krijgen, om daarna afgeserveerd te worden met de conclusie: "wij hebben geen persoonlijkheid stoornis bij u kunnen constateren." Ja, hallo! Daar had ik ook niet om gevraagd. Mijn vraag was niet wat ik niet had, m'n vraag was een diagnose te stellen van wat ik volgens het systeem wel zou hebben. Om er eens en voor altijd vanaf te zijn, en telkens als ze met een herkeuring aan komen zetten, ze een papier onder de neus te schuiven: DIT is er aan de hand!

Gelukkig heb ik me daar los van weten te maken. Ik ben niet het slachtoffer van dit systeem. Ook heb ik me niet laten brainwashen en heb ik gewoon telkens hetzelfde verhaal volgehouden: ik kan het niet! Eind jaren 90 probeerde ze me nog op allerlei manieren te dwingen, na de eeuwwisseling noemde ze het re-integreren, vervolgens boden ze me een opleiding aan om m'n kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, maar ik gebruikte het voor m'n eigen ontwikkeling. Het valt echt niet mee hoor, om jezelf staande te houden in een wereld waar 99% gehersenspoeld is...

Ok, dat moest ik effe kwijt kennelijk. Hahaha. Dat dit me nu zoveel jaren later nog frustreert, zegt genoeg: ik heb nog wat schaduw stukken aan te kijken. Het zijn wonden, die keer op keer opengereten werden. Waar nog etter en pus uit sijpelt zodra ik er aan terug denk. Ondertussen heb ik al heel wat lagen afgepeld, en zie ik vooral, hoe het wel werkt!

Vertrouwen

De belangrijkste factor voor mij is veiligheid. Op een gegeven moment kwam ik erachter, dat mijn innerlijk kind zich veiliger voelde bij mijn vriendin dan bij mij. Ja, duh! Onbewust was ik m'n kind telkens aan het afwijzen. Dat is dus wat ze een trauma reactie noemen. We hebben het niet door en worden door onze reacties geleefd. Steeds wanneer ik me onveilig voel, worden m'n overlevingsstrategieën geactiveerd.

Door in m'n verleden te graven en bij pijn te komen, die door mijn ziel ver voor dit leven is ervaren. Pijn die misschien niet eens van mij is, maar in m'n genen ligt opgeslagen, uit voorouderlijke lijnen komt, karmische- of zielscontracten die nu opengebroken mogen worden. Dat is volgens mij wat we als hele mensheid aan het doen zijn, met een klein groepje pioniers voorop, die de weg vrij maken voor volgende generaties.

Daar is vertrouwen voor nodig. En weten dat je geholpen en gesteund wordt. Door gidsen, aartsengelen, of galactische healing teams, die vaak staan te popelen om ons van dienst te zijn (ik heb veel baat gehad bij de meditaties van Steve Nobel). Dat vertrouwen vloeit voort uit zelf waardering, wat begint met zelf acceptatie. Ik heb dat omgedraaid en ben begonnen met zelf liefde. Iedereen is bezig gelukkig te worden, maar dan ga je er dus vanuit dat je ongelukkig bent. En wat je uitzend, komt naar je terug. Gelukkig worden, begint dus met gelukkig zijn.

Moeilijk is dat niet. Je kunt er ieder moment voor kiezen om gelukkig te zijn. Dankbaar het wonderbaarlijke van het leven hier op aarde te appreciëren. Vanuit kinderlijke onschuld ontzag te voelen voor alles wat zich aan mij openbaart.  

Paardenbloem

Wanneer de wind de pluimpjes van de paardenbloem streelt en de zaadjes als parasolletjes zich ver weg laten tillen, op zoek naar vruchtbare grond. Dan zie ik vooral de overvloed die de natuur biedt. Ze strooit haar wijsheid de wijde wereld in en laat precies op de juiste plaats en op het juiste moment nieuw leven ontspruiten. Wanneer na verloop van tijd de grond toch niet vruchtbaar genoeg blijkt te zijn, biedt het afstervende materiaal weer voeding voor andere wezentjes.  

Zo kijk ik ook naar de nieuwsbrief die ik onlangs ben begonnen. Ik strooi ze rond en de informatie en levenservaringen die ik deel, landen op precies de juiste plek. Het vindt precies de juiste voedingsbodem. 

Dat was eerst niet zo hoor. Ik was heel erg m'n best aan het doen. Wou heel graag bevestiging. Komt de boodschap wel over? Geven ze het genoeg water? Kunnen of willen ze het wel ontvangen? Of klaag ik nog te veel? Want er moet natuurlijk wel ook een oplossing geboden worden hè... Alsof jullie dat zelf niet weten of kunnen... De Redder, m'n vierjarige kind dat middels parentificatie verantwoordelijkheid op zich nam en soms nog neemt, en de betweter die ik van m'n stiefvader overnam, en hij waarschijnlijk weer van zijn vader... 

Ze deden hun werk goed hoor, al die beschermers en andere deelpersoonlijkheden. Maar sinds ik de controle heb leren loslaten, vloeit het weer. Het leven gaat vanzelf. Daarvoor was ik nog naar houvast aan het grijpen en als het dan voedingsbodem vond, zat ik weer in de volgende codependente relatie. En zo was ik mezelf keer op keer aan het verlaten.

Het Kristallijnen Grid

We zijn een nieuw netwerk aan het aanleggen. Dat is hard nodig, want het oude werkt niet meer. Althans, dat is al zo lang vervuild, dat het inmiddels gewoon aan vervanging toe is. Of je nou het verhaal volgt, dat we heel lang geleden gehackt zijn door de Anunnaki, de Reptilians, de Greys of een AI entiteit. Of dat de mens zelf z'n ziel aan de duivel heeft verkocht. Of dat de val van Atlantis of de Zondvloed onze eigen schuld is. Het verhaal wat ik nu vertel, is dat Nieuwe Aarde al geboren is en Oude Aarde in de uitverkoop staat.

Tijdje geleden kwam ik Corey Goode tegen, die was toen net bezig met een docu serie op Gaia.com, en rond diezelfde tijd ontdekte ik Matias De Stefano. Inmiddels is hij ook door allerlei podcasters ontdekt, waardoor zijn verhaal een steeds groter publiek bereikt. Een deel van zijn missie was om portalen te openen dan wel te sluiten, ter voorbereiding op wat komen gaat.

De mens ondergaat momenteel een enorme upgrade...
Ik was van plan hier de volgende dag verder over te schrijven. Dat kwam er niet van, want ik kreeg zelf even een flinke upgrade te verwerken. Weer zo'n soort kerona-achtig griepje, dat een beetje doet denken aan waar ik als kind ook weleens doorheen ging. Ik was dan niet gewoon een paar dagen snotterig, nee, ik was letterlijk geveld. Tegen de 40 graden koorts en eigenlijk nog net niet dood, hahaha. 

Bijna twee volle dagen in bed gelegen, drijvend ergens tussen deze en de droomwerkelijkheid. Ik was nog net niet aan het ijlen. Vorig jaar een zelfde soort ervaring gehad, net nadat ik een tweedaagse ayahuasca reis had gemaakt. Toen ook een beetje gezweefd tussen verschillende realiteiten. Ik vind het eigenlijk wel een bijzonder proces.

Veel mensen die ziek zijn, willen er zo snel mogelijk vanaf. Maar ja: "what you resist, persists" oftewel vecht je ertegen, dan duurt het alleen maar langer. Zowiezo komt ons hele lijden grootendeels voort uit ons verzet tegen de huidige situatie. "Relax, nothing is under controle". Overgave, daar gaat het om. En voor sommige klinkt dat als opgeven. Nou geef maar op dan! Want dan zal je zien dat wat je vreesde dat zou gaan gebeuren, heeeeeeel erg meevalt. Misschien zelfs een beetje tegenvalt, hihihi (wat houden wij mensen toch van drama, hè...)

Multidimensionaliteit

Goed, over die upgrades dus. Volgens mij (en anderen hebben het hier ook over, vanuit hun invalshoek, zoals Kryon gechanneld door Lee Carroll) ervaar ik niet meer enkelvoudig en alleen de huidige versie van Jeroen, die ik in dit lijf belichaam, maar ervaar ik verschillende versies tegelijkertijd. Dus potentiele versies van mij, die lineair gesproken nog niet bestaan, of misschien nooit bestaan hebben, doordat ik in dit NU moment, die tot één nieuwe versie (of verzameling van versies) heb geïntegreerd. 

Weet niet of je dit meteen snapt als ik dit zo zeg, of dat dit als abracadabra klinkt voor je. Maakt voor nu effe niet uit. Ik noem het even als voorbeeld, als onderdeel van het grote transformatie proces, maar dat is een compleet ander onderwerp. Hier omtrent is momenteel zo veel gaande. Te veel, voor veel mensen is het te veel, wat er allemaal gebeurd. Ik snap dat wel. Wanneer je dat allemaal vanuit het oude denken probeert te begrijpen, gaat ook mijn hoofd soms draaien. Tis meer een soort weten, waar ik op vertrouw. 

Ik luister allerlei podcasts en klopt het voor mij, wat ik hoor, dan activeert dat voor mij iets, het opent een deur ofzo en achter die deur zie ik dan een gang met nog veel meer deuren. Ineens stroomt er dan allerlei informatie bij mij naar binnen. Soms ter bevestiging, soms een berg nieuwe informatie. Ik schrijf hier een andere keer nog wel over. Merk dat ik door dat griepje nog een beetje alle kanten op schiet.

Dus eh, wordt vervolgd...