In mijn puberteit ontwikkelde ik de omnisofie, een filosofie gebaseerd op het idee dat alles waar is EN dat niets waar is. Dat lijkt elkaar tegen te spreken, maar wanneer je jouw logische verstand toestaat deze paradox te aanvaarden, zie je ineens de logica achter deze stelling.
Later heb ik het mezelf makkelijker gemaakt door simpelweg te stellen dat wanneer alles waar is, dat dan "niets is waar" ook waar is. Dus...
Vaak eindigt een discussie over waarheid, wanneer de partij die jouw waarheid niet kan accepteren, er zich vanaf maakt met de uitspraak: "tja, dat is jouw waarheid!" Dat komt omdat de omnisofische waarheid diens geloofssysteem lijkt te ondermijnen. Wat niet zo is, want "alles is waar" includeert juist alle perspectieven.
Zelfs wanneer men denkt, dat waar ze niet in geloven, dan toch waar zou moeten zijn. Dat is waar het "niets is waar " van de stelling van pas komt. Al lijkt dat wat ze juist wel geloven weer te ondermijnen.
Eigenlijk is de conclusie heel simpel en zeer bevrijdend. Laat het hele concept "waarheid" los. Alles is een kwestie van perspectief. Hoe jij er nu naar kijkt, wat jij nu gelooft, zou zo maar kunnen veranderen. Toch?
Voor mij heeft de omnisofie heel bevrijdend gewerkt. Door niets uit te sluiten was ineens alles mogelijk, niets was onmogelijk. Er gingen steeds meer deuren open, mijn perspectief verruimde zich almaar. Wat een verrijking!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Please state your full name in your comment. Voeg alsjeblieft je volledige naam toe aan je opmerking.