Ze zeggen wel eens: "It's in the eye of the beholder!" en daarmee bedoelen ze dan: "tis maar hoe je er naar kijkt". Maar ik zeg, dat het 'hoe' niet zo uit maakt, meer de 'wie'. Wie kijkt er?
Perceptie valt wat mij betreft onder The Mind, het verstand dat kijkt en interpreteert, aan de hand van eerdere beschouwingen.
Schouwen is voor mij weer een heel ander ding. Dat doe ik van buiten af, zoals ik al eerder uitlegde hier op dit blog.
Het Zelf aanschouwt, en ziet dat het goed is! De individuele ziel (I am / Atman) beleeft, en ondergaat wat ons body/mind complex (al onze lichamen: fysiek, gevoel, mentaal, spiritueel - inclusief alle ego lagen) ervaart.
Woh! Dat ging even te snel! Toch? Zo niet, skip dan het volgende stukje:
Ga eens met je aandacht naar binnen. Voel je lichaam. Merk op dat je lichaam ademt. Jij hoeft daar niets voor te doen. Je kan deze ademhaling echter wel veranderen. Hou je adem maar eens in! Hoe lang hou jij dat vol? Na een tijdje zal je lichaam het weer van je overnemen, anders stik je en ga je dood. Maar let eens op: wie is zich van dit alles bewust? Is dat je mind, je verstand, je denken? Denk je dat je adem haalt? En wie of wat is zich bewust van dat denken? Wie is daar de waarnemer van? Let op, je hoeft hier geen antwoord op te geven. Door die vraag te stellen, maak je contact met je "I am", je individuele ziel, die zich bewust is van jouw persoontje, met alles erop en eraan. Het is dat deel van je ziel dat jouw persoonlijkheid kan waarnemen.
Dit is stap 1 van de Zelf Realisatie school.
Waarschijnlijk deed ik dit altijd al, dat van buitenaf kijken. Als ik dissocieer bijvoorbeeld. Ik ben dan in een soort van dagdroom staat, een vorm van trance, van waaruit ik heel anders kan waarnemen. Daar vandaan neem ik mijn gevoelens (fysiek en emotioneel) op een andere manier waar. Ik aanschouw ze, maar zit er niet midden in. Alsof ik in de bioscoop zit en heel erg meeleef met de film, maar dan vanuit een veilige en comfortabele afstand. Ik ben deelnemer zonder daar zelf onder te lijden. Al kan het ook daar nog behoorlijk vat op me hebben. Als ik iemand in de film pijn zie lijden, dan lijd ik vaak fysiek mee (onderrug, stuit, onderkant van mijn benen). Ook al weet ik dat ik niet degene ben, die de werkelijke fysieke pijn ondergaat. Is dit een typische eigenschap van een empaat?
Deze hele pandemie en bijkomende wereldwijde paniek onderga ik op soortgelijke manier. Ik ben er een toeschouwer van en doe er zo min mogelijk aan mee. Wel leef ik mee, voel ik de angst die onder de mensen leeft. Het ontheemde, onheimelijke gevoel die deze situatie met zich meeneemt. Men weet zich niet zo goed raad hiermee. Schiet in allerlei oude angsten, soms van vele levens terug. Zoals ik aan Frits uitlegde: "mensen reageren zoals destijds op of als melaatsen". Ze voelen zich schuldig of verantwoordelijk, om anderen niet te besmetten of in gevaar te brengen, en trekken zich terug. Of zijn bang besmet te raken en sluiten zich op.
Ik heb daar allemaal niet zo'n last van. Ik merk ook wel wat voor programma's er bij mij nog op de achtergrond draaien. Welke angsten en overtuigingen er nog in mijn systeem leven en bestaan. Ik stap een lift in, waar net iemand hoestend en proestend uit komt, en denk "kut, ik kan hier niet met de trap naar beneden (afgesloten) en moet dus in DIE lift", terwijl ik al in de lift sta en daar dus kennelijk niet zó bang voor ben. Tuurlijk, ik voel die angst wel, ik hoor die gedachte, maar ik kies er voor om daar geen last van te hebben, om dat niet te serieus te nemen. "Gevaar is reëel, angst in een keuze!"
Als ik naar mijn favoriete astroloog luister (zie link onderaan dit bericht) en hem hoor vertellen wat ons staat te wachten deze week, dan vertaal ik dat als: Dit is de potentie deze week, doe er je voordeel mee. En hij zegt dit ook zelf, in iets andere woorden. Deze week hebben we de mogelijkheid om 9/11 te herbeleven, 18 jaar terugkijken hoe we sindsdien met angst zijn omgegaan, en de volgende 18 jaar voor te bereiden. En iedereen die zich hier totaal niet van bewust is, doet dat astrologisch gezien toch wel, omdat dit nou eenmaal het collectieve programma is dat wij draaien als mensheid. Uiteraard kan je vanuit vrije wil kiezen om hier volledig in mee of tegenin te gaan. Het universum oordeelt niet, en kijkt net als het Zelf toe. Het aan-schouwt.
En daar zit het verschil tussen perceptie en waar-nemen. De ziel beleeft en ondergaat wat onze persoon ervaart. Of andersom gezien: jouw persoon ondergaat het pad dat de ziel bewandelt. De ziel heeft zelf geen lichaam. En projecteert daarom een versie van zich zelf in deze aardse matrix, in de vorm van jouw persoontje, dat zichzelf - en alles wat het beleeft - heel serieus neemt. En vanuit dat standpunt, bekeken vanuit het perspectief van de ziel, ziet deze pandemie en de gevolgen ervan er heel anders uit.
Zit jij nog gevangen in het slachtofferschap (een programma dat je doet geloven dat jou iets is overkomen en jij daar niks aan kan doen) of daderschap (je voelt je verantwoordelijk voor iets dat je een ander aangedaan hebt of zou doen)? Ben je boos op de wereld (criticus: iedereen doet het verkeerd / bullebak: de hele wereld is tegen mij) of trek jij je terug, sluit jij je af (afstandelijke: ik doe het toch verkeerd, de wereld is niet veilig)? James Redfield beschrijft deze 4 (je zou kunnen zeggen archetypes) beheersingsdrama's uitgebreid in zijn Celestijnse Belofte boeken. Maar ook dit is weer slechts een visie, een manier van kijken, één perspectief. Van buitenaf gekeken ziet ook deze complexe manier van kijken er super eenvoudig uit. Het is een keuze!
Dus ga nog eens naar binnen. Kijk eens wat er in jou leeft. Overzie het grote geheel. En neem dan daarvandaan eens je beslissingen. En laat me weten, wat er sindsdien is veranderd in je leven. Ik hoor graag van je...
My favorite astrologer about this week:
https://youtu.be/Sz1nLZD6omI?t=481
Lorie and her guides:
https://www.youtube.com/channel/UCXxn1HpP2HYaRjgqf1MXx0A/videos
Vera verheldert (in het Nederlands):
https://www.youtube.com/channel/UC0C9_gaaLcEvvxKO_ToFgOg/videos
